Asset Publisher Asset Publisher

Obiekty edukacyjne

Na terenie nadleśnictwa znajduje się osiem ścieżek przyrodniczo - edukacyjnych opatrzonych tablicami informacyjnymi.

      Na terenie nadleśnictwa znajduje się osiem ścieżek przyrodniczo – edukacyjnych oraz jedna historyczna. Ich trasy biegną przez najciekawsze leśne zakątki naszego nadleśnictwa, dlatego każdą z nich warto zobaczyć.

      Ścieżki: „Czworolist" i „Niezapominajka" wykonano na zlecenie Lasów Państwowych, pozostałe powstały w ramach współpracy nadleśnictwa z organizacjami pozarządowymi i Parkiem Krajobrazowym Puszczy Rominckiej. Są to ścieżki: „ Rechot", „Ptaki Puszczy Rominckiej", „Puszcza Romincka", „Tajemnice Puszczy i Lasu Kumiecie", „Na skraju Puszczy", „Wokół jarów Błędzianki" oraz „Golubie -wieś której nie ma".

„ Czworolist "

   Ścieżka edukacyjna "Czworolist " została wykonana w 1999 r i jest najstarszą pieszą ścieżką utworzoną na terenie Nadleśnictwa Gołdap. W 2014 roku ścieżka została odnowiona. Zatacza ona pętle o długości 1,4 km z początkiem i końcem we wsi Jurkiszki. Dla zmotoryzowanych zwiedzających zostało utworzone miejsce postojowe przy ścieżce, na którym można zaparkować auto. Nazwy przystanków:

1. Tablica informacyjna

2. Budowa warstwowa lasu

3. Zagrożenia lasu

4. Mrówki sprzymierzeńcy lasu

5. Ochrona lasu

6. Hodowla lasu

7. Sukcesja ekologiczna

8. Typy siedliskowe lasu

9. Martwe drzewa w lesie

10. Użytkowanie lasu

11. Funkcje lasu

„ Niezapominajka "

   W obrębie Żytkiejmy, przy miejscu postojowym rozpoczyna się ścieżka przyrodnicza Niezapominajka o długości ok. 700 m. Wzdłuż jej trasy ustawiono 14 tablic edukacyjnych, których tematyka związana jest z gospodarką leśną, walorami i funkcjami lasów oraz podstawowymi zagadnieniami ekologicznymi. Na trasie ścieżki spotkamy tablice wyjaśniające następujące zagadnienia:

1. Dlaczego las jest taki ważny

2. Ile mamy lasów

3. Drzewa

4. Główne nisze pokarmowe niektórych ptaków boru sosnowego

5. Pielęgnowanie lasu

6. Powalone drzewo

7. Obieg organiczny

8. Grzyby

9. Mikoryzy

10. Ochrona lasu przed owadami

11. Owady

12. Ptaki

13. Ochrona pożytecznej fauny

14. Ochrona lasu

„ Rechot "

   Z inicjatywy Parku Krajobrazowego zrealizowano w 2002 r. projekt „Ochrona płazów Puszczy Rominckiej", w ramach którego utworzono m.in. ścieżkę przyrodniczą Rechot. Aby uatrakcyjnić poznawanie życia i zwyczajów płazów powstała ścieżka przyrodnicza, wiodąca drewnianą kładką brzegiem jeziora Ostrówek. Wiosną i latem odwiedzający ścieżkę mają zagwarantowane żabie koncerty, kumkanie kumaka i rechot ropuch. Z tablic zamieszczonych na trasie ścieżki dowiemy się jak przebiega rozwój płazów, jakie miejsce zajmują w łańcuchach pokarmowych oraz jakie zagrożenia czyhają na te zwierzęta. Ponadto poznamy zwyczaje wybranych gatunków płazów żyjących na terenie Puszczy Rominckiej - ropuchy szarej, traszki zwyczajne, żaby jeziorkowej, kumaka nizinnego i grzebiuszki ziemnej. Trasę tworzy pętla o długości 1 km na której znajduje się wieża widokowa.

„ Ptaki Puszczy Rominckiej "

   Ścieżka zlokalizowana w okolicach Galwieć, ma długość 1,8 km. Tablice usytuowane przy wybranych siedliskach opisują gatunki ptaków związanych z danym terenem. Ścieżkę można przejść pieszo lub przejechać rowerem.

„ Puszcza Romincka "

   Ścieżka przyrodnicza o długości 9 km, która prowadzi po drodze łączącej Żytkiejmy z Bludziami. Polecana jest na wycieczki rowerowe, ale dostępna jest także dla ruchu samochodowego. Tablice umiejscowione na trasie ścieżki zapoznają zwiedzających z zagadnieniami poświęconymi przyrodzie Puszczy Rominckiej.

 

„ Wokół jarów Błędzianki "

   Interesująca trasa tworząca pętlę o długości 10 km z początkiem i końcem na parkingu pod mostami w Stańczykach. Polecana na wędrówki piesze oraz przejazdy rowerowe. Niestety na trasie ścieżki nie ma tablic przystankowych . Opis trasy można pobrać na stronie internetowej Parku Krajobrazowego Puszczy Rominckiej . Ścieżka zapoznaje z polodowcową rzeźbą wokół doliny Błędzianki, a także ciekawostkami historycznymi i kulturowymi. Wyróżnia się wysokimi walorami widokowymi.

 

„Golubie- wieś, której nie ma"

  Ścieżka historyczno-przyrodnicza o długości 4 km, zlokalizowana na terenie nieistniejącej już wsi Golubie, położonej między Stańczykami a Pobłędziem. Ścieżka poświęcona jest historii dawnej wsi, rzeźbie terenu oraz przyrodzie, które wkroczyła na dawne ludzkie siedliska. Polecana jest dla turystów pieszych i rowerowych. Miejsca przystanków oznaczone są ponumerowanymi tabliczkami"

1. Pozostałości stacji kolejowej

2. Widok na Wójtową Górkę 

3. Wiadukt drogowy nad dawnym torfowiskiem

4. Plan dawnej wsi Golubie

5. Dawny cmentarz ewangelicki

6. Pomnik z I wojny 

7. Mieszkańcy- kim byli i jak żyli?

8. Czy ktoś jeszcze tu mieszka?

9. Ugory

Opisy przystanków oraz plan dawnej wsi zawarte zostały w przewodniku wydanym w języku polskim i niemieckim.

 

„Tajemnice Puszczy i Lasu Kumiecie"

  Jest to ścieżka historyczna poświęcona obiektom niemieckiej kwatery głównej Naczelnego Dowództwa Wojsk Lotniczych oraz historii Lasu Kumiecie. Na trasie znajduje się 5 przystanków:

1. Tablice opisowe

2. Hamownia silników

3. Kwatera sztabu generalnego

4. Cmentarz wsi Kumiecie

5. Grób Generała Jeshoneka

„Na skraju Puszczy"

  Prowadzi po drogach polnych i leśnych, miejscami piaszczystych. Trudy wycieczki rekompensują piękne widoki na Puszczę Romincką oraz dolinę Błędzianki. Ścieżka zaczyna się w Dubeninkach (koło budynku Gminnego Centrum Kultury), a kończy pod mostami w Stańczykach. Trasa liczy 15 km długości. Tablice przystankowe opisują tutejszą przyrodę oraz metody jej czynnej ochrony. Przy trasie znajduje się wieża widokowa.

 

      Do dyspozycji mamy, oprócz ścieżek edukacyjnych Izbę edukacyjną położoną bezpośrednio przy biurze nadleśnictwa oraz WIATĘ z miejscem na ognisko położoną w Leśnictwie Kumiecie.

      Serdecznie zapraszamy !!!


Asset Publisher Asset Publisher

Back

Skuteczna ochrona żubra

Skuteczna ochrona żubra

Żubry są gatunkiem znajdującym się pod ochroną, a ich odstrzały są prowadzone jedynie w ostateczności, kiedy jest to niezbędne dla dobra całej populacji.

O skuteczności stosowanych w Polsce metod zarządzania populacją żubra świadczy stały wzrost jego liczebności – na początku 2018 r. w naszym kraju żyły 1873 żubry, w porównaniu z zaledwie 717 zwierzętami w 2000 r. Żubr jest jednym z nielicznych gatunków na świecie, których status na Czerwonej Liście IUCN poprawił się – awansując z zagrożonego (EN) na narażony (VU).

Eliminacja niektórych osobników była przykrym, lecz niezbędnym działaniem od początku przywracania żubra polskim lasom. Tak na terenie parków narodowych, jak i w lasach pod zarządem LP, eksperci typują do odstrzału z hodowli zagrodowych oraz stad wolnościowych osobniki chore, które nie mogą być poddane leczeniu, z urazami lub wadami uniemożliwiającymi im normalne życie, odrzucane przez pozostałe żubry, a także te, które wykazywały agresję w kontaktach z człowiekiem. W niektórych lokalizacjach, takich jak Puszcza Borecka czy Knyszyńska, pojemność siedliska jest za mała, żeby wykarmić całe, rosnące stado i wtedy eliminuje się pojedyncze, najsłabsze albo schorowane zwierzęta.

Odstrzał jest zawsze ostatecznością. W celu zmniejszenia zagęszczenia istniejących stad leśnicy we współpracy z naukowcami tworzą nowe, tak jak powstałe w ubiegłym roku w Puszczy Augustowskiej. Kolejnym planowanym miejscem wsiedlenia żubrów jest Puszcza Romincka. Polskie zwierzęta są także przekazywane za granicę – w ostatnich dwóch latach ponad 50 z nich trafiło do zagród w Hiszpanii, Czechach i Bułgarii. Niestety ze względu na specyficzne wymagania gatunku (duża przestrzeń, wystarczająca baza pokarmowa, potencjalne konflikty z rolnikami i miejscową ludnością) znajdowanie odpowiednich lokalizacji dla nowych stad to zadanie niezwykle trudne i wymagające wielu wcześniejszych przygotowań.

W Polsce nigdzie nie prowadzi się odstrzałów komercyjnych żubrów. W kwietniu 2018 r. dyrektor generalny Lasów Państwowych podjął decyzję, zgodnie z którą wszystkie nadleśnictwa zrezygnowały z oferowania myśliwym możliwości dokonania sanitarnego odstrzału tych zwierząt za opłatą.

Selekcja żubrów to długotrwała i skomplikowana procedura, odbywająca się pod kontrolą Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska, która najpierw musi wydać zgodę na eliminację maksymalnej dopuszczalnej liczby osobników. Stan zdrowia wszystkich wolnych stad żubrów jest oceniany podczas cyklicznych spotkań komisji ekspertów. W jej skład wchodzą lekarze weterynarii, naukowcy, specjaliści z Lasów Państwowych, Białowieskiego Parku Narodowego. Dzięki uważnej obserwacji zwierząt eksperci są w stanie określić, które z nich zagrażają dobru całej populacji albo są narażone na zbyt wielkie cierpienie z powodu zaawansowanej choroby czy rany. Cała operacja jest starannie przygotowywana – nigdy nie zabija się zwierzęcia w miejscach dokarmiania ani w obecności innych członków stada. Samych odstrzałów dokonują pod nadzorem weterynarzy posiadający odpowiednie uprawnienia pracownicy LP, w ramach obowiązków służbowych.

W 2017 r. rozpoczęła się realizacja czteroletniego kompleksowego projektu ochrony żubra przez Lasy Państwowe. Jego cele to: zwiększenie liczby stad żubrów w Polsce, rozprzestrzenienie tych zwierząt za granicę, stworzenie banku genów, poprawa stanu zdrowotnego żyjących żubrów i zwiększanie świadomości społecznej na temat potrzeb i metod ochrony gatunku. Koszty projektu, wynoszące ponad 40 mln zł, w całości są pokrywane ze środków Lasów Państwowych (tzw. fundusz leśny).